Od dłuższego czasu, co miesiąc kieruję się do Łodzi po lekarstwo dla siebie. Jeszcze nie tak dawno wyprawa pochłaniała ponad dwie godziny. Teraz można śmignąć A2 i w godzinę z kawałkiem być na miejscu. Oczywiście droga powrotna trwa mniej więcej tyle samo czasu. Taka odskocznia od monotonnego Warszawskiego życia 🙂

Moją rozmowę z Asią usłyszała kiedyś Maja:

• Jutro znów mam wyprawę do Łodzi
• Wyjeżdżasz jak zwykle rano?
• Tak. Tuż po tym jak zostawię dziewczyny w szkole i w przedszkolu.
• To daj znać jak dojedziesz…

Z niemałym grymasem na twarzy i odrobiną pretensji, Maja zaproponowała:

• Tata, czy ja też mogę się wybrać z tobą łódką?

No cóż, skojarzenie doskonałe. Tylko pojazd nie ten 🙂